Radosław Kowalski

Ulotne spotkanie

(Historia prawdziwa)

Była dwunasta trzydzieści - jesień

w półtonach, dwanaście stopni ciepła.

Liście już szeptały złotem po ulicy,

w umownym słońcu na rzekomym niebie,

bo miasto, jak zawsze, spieszyło się do siebie monotonnym szumem samochodów.

Jego bruk - nierówny, jak wspomnienie drogi,

jej ścieżka - cicha, skrócona dla marzeń,

wydeptana przez tych, co zawsze się spieszą.

Ona - z torebką myśli o czymś zbyt ważnym,

by o tym mówić.

On - z kieszeniami pełnymi pośpiechu.

Minęli się.

Nie, raczej dotknęli powietrzem,

ramieniem muśniętym przez przypadek losu.

Niepewny uśmiech - pół gestu, pół odwagi.

Ręka drgnęła,

jakby miała zatrzymać świat,

ale zatrzymała tylko moment.

Skinienie głowy - ledwie dostrzegalne,

a jednak tak prawdziwe, że zadrżało

w pamięci.

Czy ja ją znam? - zapytał w milczeniu.

Czy to on? - przemknęło jej przez serce.

I oboje spojrzeli przez ramię,

w tym samym rytmie oddechu,

z tą samą niepewnością w oczach.

W powietrzu zostało coś - cień wspomnienia,

cień, który nie miał prawa istnieć,

a jednak istniał.

Jak echo dawnego życia,

gdy byli kimś innym,

a jednak tymi samymi duszami,

szukającymi się przez czas i przestrzeń.

Potem przyszło to znane ukłucie -

dlaczego nie powiedziałem „cześć”?

Dlaczego nie zatrzymałam się choć na krok?

Złość na siebie,

na pośpiech świata,

na własną nieśmiałość,

na odwagę,

która zawsze przychodzi za późno.

I tylko pytanie zostało -

dokuczliwe, niespokojne,

jak liść wirujący w powietrzu:

kim byłeś?

kim byłaś?

i czy jeszcze raz czas

pozwoli nam się minąć?

Wiersz „Ulotne spotkanie (Historia prawdziwa)” to zapis chwili, w której codzienność zetknęła się z tajemnicą ludzkiego losu. Utwór opowiada o przypadkowym spotkaniu dwojga nieznajomych, które – mimo że trwało zaledwie ułamek sekundy – poruszyło w nich coś głębszego, jakby echo dawnej więzi.

W wierszu pojawia się mieszanina uczuć: czułość, smutek, żal i tęsknota za tym, czego się nie odważyło zrobić. Zawarte w końcówce pytania („kim byłeś? kim byłaś?”) mają charakter egzystencjalny – to nie tylko pytania o drugą osobę, lecz o sens ludzkich spotkań, o fatum, które łączy lub rozdziela.

Tytuł „Ulotne spotkanie” trafnie ujmuje istotę utworu: jest to chwila krucha jak liść w powietrzu, a jednak zapadająca głęboko w pamięć. To wiersz o tym, że najważniejsze momenty w życiu nie zawsze pozostają w słowach czy czynach — czasem istnieją tylko w przestrzeni między spojrzeniami.

Czy chcę przeczytać kolejny wiersz tego autora? TAK, bardzo chcę. Będę z zainteresowaniem obserwować i pochłaniać każde słowo, które zapisze. Nie mogę się doczekać debiutanckiego tomiku Radka – jestem pewna, że ujrzy światło dzienne, a ja obiecuję być jedną z jego pierwszych czytelniczek 😊