Dorota Wojtkowska - Chabrowa zaduma

Wiersz „zaduma chabrowa” to refleksyjna i symboliczna medytacja na temat tożsamości, przemijania i duchowej kondycji podmiotu lirycznego. Autor zmysłowo odwołuje się do natury, używając obrazów z chabrami, deszczem, malinami i jabłkami jako twórcami barw, życia i tajemnicy.

Tekst ma modlitewny charakter, co podkreślają powtarzające się formuły zwracające się do „bożych” bytów i zjawisk – deszczu, dojrzałych malin, przypływów. Podmiot jest tu postacią rozdwojoną – krzywym kaczeńcem, kawałkiem szkła, który nosi w sobie „uprzedzenie” i „kłamstwo”, a jednocześnie pragnie trwania i tańca sprzeczności.

Symbolika „krzywych luster”, „potłuczonych lalek” i „medytujących korali” wprowadza aurę tajemnicy oraz niepokoju, a zakończenie – „jestem tylko bólem nocy i narzekaniem dnia” – nadaje wierszowi głęboko osobisty, egzystencjalny wymiar.

Styl jest oszczędny, a zarazem pełen intensywnych metafor, które tworzą warstwę wizualną i emocjonalną złożoności. „zaduma chabrowa” to tekst, który otwiera przestrzeń do własnych refleksji nad kruchością i dualizmem ludzkiego istnienia.

zaduma chabrowa 

chabrowy boże

wszystkich kwiatów

boże deszczu i kałuży

twórco barw i ziaren rosy

jestem

krzywym kaczeńcem

porzuconym na drodze

pozwól by ktoś mnie znalazł

panie krzywych luster

potłuczonych lalek

i medytujących korali

jestem

kawałkiem szkła

odpryskiem tajemnicy życia

spraw bym trwała

boże dojrzałych malin

zakazanych jabłek

stwórco cykuty

jestem uprzedzeniem

i kłamstwem

pozwól tańczyć we mnie

winie z niewinnością

boże przypływów i odpływów

okrutny stwórco pełni

szewczyk szył ci buty z własnej skóry

poeta atramentem niebo kalał

a ja

jestem tylko bólem nocy

i narzekaniem dnia